Deel dit bericht:
Karin Scheurwater werkt als wondconsulent bij Aafje. Ze is op 19 mei vertrokken naar de Bovenwindse eilanden Sint-Maarten, Saba en Sint Eustatius. Daar gaat ze tot 16 juni lesgeven in een medisch centrum. In een driedelige blogserie vertelt Karin over haar ervaringen tijdens haar werk avontuur.
Mijn naam is Karin Scheurwater, wondconsulent bij Aafje. Graag wil ik jullie meenemen op mijn werk avontuur op de Bovenwindse eilanden Sint-Maarten, Saba en Sint Eustatius.
Via mijn man Hans, Gipsverbandmeester in het Groene Hart ziekenhuis te Gouda, werd ik gevraagd om scholing te geven op deze 3 eilanden in de Caribbean. Vanuit Aafje krijg ik, dankzij mijn fijne collega’s, de ruimte om dit te doen.
Er werden extra verbandspullen verzameld. Van de afdeling Communicatie kreeg ik onder andere pennen en notitieblokjes. Collega Danielle op de Langeweg hielp me om nog snel een nieuw uniform te regelen.
Na veel Zoom-metingen (zie foto) met net zoveel contactpersonen zijn we er helemaal klaar voor. Iedereen is enthousiast om ons te ontvangen. Waar we precies verblijven is nog de vraag, maar dit zal best goed komen. Ik denk dat ik een leuk scholingsprogramma heb samengesteld waarbij ik rekening houd met alle wensen en de doelgroep.
Ik denk dat het niet handig is om daar met alle weelde aan verbandspullen die hier voorhanden zijn aan te komen. Zeker niet als zij het daarna niet meer tot hun beschikking hebben. Ik ben van hun mogelijkheden uitgegaan.
Buiten alle antibiotica zalfjes (natuurlijk ook Fucidine) werken ze ook met Flaminal en Aquacel. Ik heb 2 tassen met kleine tubetjes gekregen.
Ook gebruiken ze Jelonet (zalfkompres), daar hoop ik wel een siliconen dressing van te maken.
Vanuit de Sint Maarten Medical Clinic kwam ook het verzoek voor scholing in de Negatieve Druk Therapie. Dankzij Danielle van leverancier GDMedical wordt een extra koffer gevuld met een VACpomp, tracpads folie en sponzen.
Tijdens het maken van de lessen ben ik mezelf al wel tegengekomen want hoe herken je ook al weer decubitus categorie 1 op een donker gekleurde huid? Ik ben benieuwd waar ik nog meer niet bij stil sta met mijn westerse blik.
En ik hoop dat jullie mij willen volgen tijdens dit avontuur. Mijn volgende blog verschijnt rond 5 juni. Tot dan!
Afgelopen twee weken heb ik trainingen gegeven op Sint Maarten. Mijn werkdagen zagen er als volgt uit: eerst natuurlijk een duik in de Caribische zee, met een watertemperatuur van 27 graden en een jetlag (je barst om 6.00 uur al van de energie), heerlijk om te doen. Bovendien koelt het ‘s nachts niet verder af dan 26 graden. Dan ontbijtje op het balkon en in mijn uniform naar het SMMC (Sint Maarten Medical Clinic).
De lessen starten al om 8.00 uur. Het programma is aangepast en in plaats van één groep twee weken te trainen, train ik twee groepen in twee weken.
Ik kom er al gauw achter dat de dokter bepaalt wat er op een wond gaat en dat er producten worden gebruikt die bij ons al heel lang niet gebruikt worden. Wat te denken van waterstofperoxide of Mercurochroom. Ik heb geprobeerd zoveel mogelijk met de producten in de sfeer te blijven wat hier op het eiland wordt gebruikt, maar het blijft vreemd om een wond niet dagelijks te verschonen.
Het woord drooghouden wordt hier ook veel gebruikt en dat de wond het beste vochtig moet zijn klinkt voor mijn studenten vreemd in hun oren.
Mijn Engels verloopt soms ook wat stroever dan ik dacht, er wordt een mengeling van Engels, Papiaments, Nederlands en Spaans gesproken, maar we komen er altijd uit.
Mijn klasje begint er in te komen en wordt enthousiast wanneer we gaan oefenen met vilt om de diabetic foot ulcer te ontlasten. Ze zien heel duidelijk dat door neuropathie dit noodzakelijk is, want er is maar één schoenmaker op het eiland en het is zeker niet zo dat iemand snel in aanmerking komt voor aangepaste schoenen.
Ik word weer terug in de tijd geworpen als we gaan oefenen met de ACT en ik weer een mooie visgraat zie. Ik weet nog hoe moeilijk ik het vond om dat los te laten, want ik was best trots als ze netjes boven elkaar zaten en het blijft lastig om de zwachtel niet te willen “sturen”.
Ik mag ook twee dagen mee werken op de poli (the outdoor patiënt). Hier merk ik dat het heel lastig is voor de verpleegkundige om met telkens andere artsen te werken. Ze komen en gaan vanuit onder andere Nederland, Suriname, Amerika en Aruba en werken dan een paar weken en worden weer vervangen door anderen. Iedere arts heeft een andere manier van werken en een ander wondbeleid.
Trots was ik dan ook toen ik in mijn tweede week terugkwam op de poli en zag dat mijn student het vilt had geïntroduceerd. Een eerste stap is gezet.
Inmiddels ben ik aangekomen op Saba. Ik zal hier en over Sint Eustatius vertellen in mijn volgende blog. Deze blog verschijnt half juni.
Hartelijk omhelst
Na twee enerverende weken op Sint Maarten heb ik inmiddels ook de eilanden Saba en Sint Eustatius (wat liefkozend Statia wordt genoemd) aangedaan. Met klamme handen zat ik in het Cessna vliegtuig – een kleintje waar maar tien personen in kunnen; om te landen op de kortste landingsbaan ter wereld.
Saba is een eiland van 13 vierkante kilometer dat als één vulkaan uit de zee verrijst. Wat een prachtige natuur. Niet alleen de natuur verschilt met Sint Maarten maar ook ons werkterrein. Was het op Sint Maarten druk en bij vlagen chaotisch, hier kent iedereen de patiënt bij naam (en toenaam) en wordt hartelijk omhelst. Niet zo gek als je bedenkt, dat er maar net 2000 mensen op het eiland wonen. Er is maar één weg en we worden nu dan ook elke dag opgehaald en thuisgebracht.
Ik draai nu elke dag mee op de poli en geef in de middag mijn wond lessen. Eigenlijk is het een Huisartsenpost. De ernstige patiënten worden allemaal doorgevlogen naar Sint Maarten. Een X-Ray kan worden gemaakt, maar daar houdt het mee op.
Natuurlijk zijn hier ook de nodige complexe wonden. Bijzonder voor mij is mevrouw E. Ze komt elke dag voor haar wond, maar deze gaat niet zo goed. Ze vindt het moeilijk om zich aan de therapie te houden en doet thuis de wondzorg nog eens dunnetjes over, maar dan met kokosnoot boter. Na drie dagen heb ik mevrouw weten te overtuigen om toch vooral de zwachtels om te houden. De zusters van de poli zijn enthousiast en zien de wond sterk vooruit gaan. (Ik denk dat ze toch nog een beetje moeten oefenen met de TIME en dat het vooral wishful thinking is).
De groep om les te geven is groot en iedereen doet enthousiast mee. Waar ik thuis tegenwoordig veel mee werk is de fixomull Sensitive en ik probeer dit tijdens het oefenen met het vilt te “promoten”. En ja hoor, één van mijn leerlingen is proefpersoon, maar door zijn zweterige voeten blijft het echt niet zitten. Misschien merken jullie dat nu ook in Nederland, want het is daar ook intussen zomer geworden.
Tijdens het weekend beklimmen we de Mount Scenery en komen in het Nevelwoud terecht. Hier groeien onder andere de prachtige boomvarens. Dan is het alweer tijd om door te vliegen (via Sint Maarten ) naar Statia.
De natuur voelt veel rauwer en er werd gezegd dat dit ook voor de mensen geldt, maar ook hier komen we in een warm bad. Mijn werkgebied breidt zich uit naar het verpleeghuis en de thuiszorg( homecare). Op de poli steriliseert zuster Jackie zelf haar (en mijn :)) pincetten en scharen. Het valt me op dat de RN’s (registered nurse) zowel op Saba als op Statia zelfstandiger zijn.
In het verpleeghuis schrik ik wel: geen airco, geen AD matrassen, meerdere mensen op de kamer. Geen budget is het antwoord. Ik zie dan ook een aantal patiënten met decubitus cat 4. Ik zie wel liefdevolle zorg en tropenarts Anne die ondanks de beperkte middelen het beste eruit weet te halen voor haar patiënten. Jacky en ik behandelen een patiënt met diabetes door ook hier vilt en fixomull sensitive te gebruiken, dit gaat nu prima.
Ik laat wat spulletjes achter met het advies ze uit te proberen. Artsen en verplegend personeel zijn weer een stukje wijzer geworden.
Inmiddels ben ik weer terug op Sint Maarten en geniet ik van mijn laatste dag op het eiland, morgen weer naar huis. Op naar mijn eigen collega’s en klanten.
Ik wil Aafje bedanken voor de gelegenheid om vier weken op te nemen voor dit avontuur.
Met een goed gevoel vertrek ik, wetende dat ik een bijdrage heb kunnen leveren aan de kwaliteit van de wondzorg op onze Bovenwindse eilanden.
Aafje aan de top!
De samenwerkingsovereenkomst is op 26 april 2023 ondertekend door Guy Buck, voorzitter Raad van Bestuur van Aafje en Patrick Landsman, directeur van MobileCare.
Aafje en Laurens gebruiken sinds kort dezelfde functionaliteit binnen het cliëntdossier met daarin actuele toedienlijsten voor medicatie voor hun klanten in de thuiszorg.
Aafje Smeetsland heet voortaan Psychogeriatrisch expertisecentrum Aafje Smeetsland, voor specialistische zorg, behandeling en wonen.
